تأثیر تمرین ترکیبی و استقامتی بر سطوح اپلین پلاسمایی و شاخص حساسیت انسولین در دختران دارای اضافه وزن

مقدمه: اپلین حساسیت انسولینی را افزایش می دهد، اما ارتباط آن با تمرین های ورزشی کمتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف این تحقیق بررسی تأثیر تمرین های ترکیبی (مقاومتی، استقامتی) و استقامتی بر سطوح اپلین پلاسمایی و شاخص حساسیت انسولینی بود. روش ها: 45 دانشجوی داوطلب واجد شرایط (دارای نمایه توده بدنی 25 تا 30، سالم و غیرفعال)، به صورت تصادفی در سه گروه ترکیبی، استقامتی و کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرینی 4 روز در هفته، طی 12 هفته تمرین کردند. در گروه ترکیبی، برنامه تمرینی شامل 2 روز در هفته از نوع استقامتی تناوبی از 5 تکرار دوهای 3 دقیقه ای شروع و در هفته های پایانی به 13 تکرار دوهای 3 دقیقه ای رسید (فواصل استراحت بین تکرارها 2-1 دقیقه و شدت 60 ا لی 80 درصد ضربان بیشینه قلب اعمال شد)، و 2 روز دیگر برنامه مقاومتی در 7 ایستگاه (قایقی، پرس پا، پروانه ای، باز شدن ساق پا، خم شدن ساق پا، خم و باز شدن ساعد) شامل 3 ست با 8 تا 12 تکرار (30 الی 60 ثانیه استراحت بین تکرارها و 90-60 ثانیه استراحت بین ست ها).گروه استقامتی تمرین هر 4 روز را مشابه بخش استقامتی در گروه ترکیبی انجام دادند. قبل و پس از 12 هفته، مقادیر اپلین، گلوکز انسولین، نیمرخ لیپیدی در گروه ها اندازه گیری شد. تحلیل داده ها با آنوا یکسویه در سطح 05/0p< با نرم افزار spss نسخه 18 انجام شد. یافته ها: سطوح پلاسمایی اپلین در گروه های تمرینی نسبت به گروه کنترل  کاهش معناداری داشت (0001/0=p). مقادیر hdl-c در گروه های تمرینی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت (043/0=p)، شاخص حساسیت انسولینی مقادیر گلوکز و انسولین در بین سه گروه تفاوت قابل ملاحظه ای نداشت. نتیجه گیری: این پژوهش نشان داد 12 هفته تمرین ترکیبی و استقامتی سبب کاهش معناداری بر اپلین پلاسمایی شده و هر دو شیوه تمرینی hdl-c را افزایش داده و کلیه این تغییرات مستقل از تغییر شاخص حساسیت انسولینی رخ داده است.